Economen en sociologen spreken graag over België als over een ellipsvormige grote Stad, met enkele franjes groene ruimte. Wat waar is - of het toch gaat worden - voor steen en Staal, voor de verkeersmogelijkheden en de vestiging van de industrie, is het heel zeker voor de musea. Zij zijn thans niet meer los verspreid, maar regelmatig verdeeld over de verschillende wijken van een megalopolis; zij vullen elkaar aan; men moet ze dus alle samen beschouwen om over hun waarden te oordelen.

In die optiek begrijpt men onmiddellijk dat het museum van de megalopolis België gemakkelijk de vergelijking doorstaat met de beroemdste musea van de Europese grote Steden. Acht eeuwen schilderkunst versieren zijn zalen en honderden werken wachten op de blik van de bezoeker om hem zichzelf te doen kennen, of, zoals rené huyghe het zegt, om hem te ontlasten “van alles wat hij niet op een andere wijze zou kunnen uitvoeren of tot Stand brengen, omdat morele redenen of zuiver materiële beletselen het hem verhinderen.”

Zeker, spijt en heimwee vervullen het hart van de historicus als hij de wederwaardigheden van ’s lands kunstpatrimonium overschouwt, maar de inventaris die thans kan opgemaakt worden, zal eerbied afdwingen bij de ver-pjndSte kenners en tegelijk aan de verantwoordelijken een politiek voorschrijven die bij de sociale rol van de musea paSt.

LOTGEVALLEN VAN EEN PATRIMONIUM.

Toen david teniers ii conservator was van de kunstgalerij van aartshertog LEOPOLD WILLEM, landvoogd over de Nederlanden, heeft hij in talrijke doeken een beeld ervan geschilderd. Op het schilderij van de Koninklijke Musea voor Schone KunSten van Brussel, dat van 1651 dateert, herkent men aan de muur van een grote zaal heel duidelijk tableaus van lf.onardo da vinci, giovanni bellini, tintoretto, raffaël, titiaan, giorgione, correg-GIO, bassano, en anderen. Het ensemble was zonder twijfel een van de rijkste verzamelingen in het Europa ten noorden van de Alpen.