C'est un lieu commun de dire qu'en Belgique on aime faire la fête. N'est-ce pas la manière la plus avenante d'exprimer son Identité et son originalité lorsqu'on vit dans un petit royaume créé de toutes pièces, qui ne peut prétendre au rang de nation. Ici, les actes fondateurs et les visions héroïques sont rares, les lignées dynastiques et les traditions politiques courtes. Oh! Il y eut bien des rêves d'empire, des tentatives d'épopée, des ambitions de rayonnement culturel et scientifique -il est vrai que les grands hommes ne manquent pas-, mais en fin de compte l'esprit de fronde, l'irrésistible envie de blaguer (à Bruxelles on dit la zwanze et celui qui la pratique est un zwanzeur) et l'indispensable rasade de dérision ont toujours pris le dessus.

Ici, la fête est une manière de s'opposer à l'émiettement tant il est vrai que le plaisir d'être ensemble rassemble. Pendant les jours sombres, la fête c'est aussi la manière de résister. Ces gros, gras et joyeux Flamands que Brueghel met en scène Illustrent la résistance de citadins et de paysans opprimés et affamés qui narguent par le rire et la farce l'occupant espagnol. «On va bien boire et bien manger lorsque vous serez partis» disent les mimiques des joyeux compères. De la même manière qu'aujourd'hul on fait la fête dans les rues de Belgrade en ruine, les habitants du quartier populaire des Marolles à Bruxelles opposaient, il y a trente ans déjà, avec succès l'humour libérateur aux bulldozers de la bureaucratie expropriatrice. Et quand le danger a disparu, l'ennemi en déroute, la fête devient libération, fête de la victoire, fête des fous, des travailleurs, de la bière, du Carnaval... Elle s'appelle ducasse, kermesse, bal populaire, crochet.., Et si la fête se fait volontiers grasse et appuyée, en un mot, gauloise, c'est qu'il y a encore en elle la force des luttes d'antan. En même temps qu'elle réunit, la fête civilise. Elle intronise aux responsabilités de [...]


Dat er in België graag gefeest wordt, weet iedereen. Is dit niet de meest geschikte manier om zijn identiteit en verscheidenheid tot uiting te laten komen voor wie in een klein land leeft dat uit het niets is ontstaan, dat geen natie is. Oprichtende initiatieven en baanbrekende visies zijn hier zeldzaam, dynastieën en politieke tradities zijn nog jong.

Niet dat men er nooit droomde van een wereldrijk of heldendaden, noch dat het er ontbrak aan ambitie voor culturele en wetenschappelijke uitstraling -de markante figuren zijn er talrijk- maar uiteindelijk hielden opstandigheid, een onweerstaanbare zin voor lol (in Brussel spreekt men van zwans en zwan-zers) en de onmisbare dosis spot de bovenhand.

Feesten is hier een middel tegen afbrokkeling. De vreugde van het samenzijn brengt de mensen immers dichter bij elkaar. Op donkere dagen is feesten ook een vorm van weerstand. De olijke Brusselaars die Brueghel afbeeldt drukken de weerstand uit van de verdrukte boeren en stedelingen die de Spaanse bezetter tarten door gelach en kluchten. Wanneer jullie weg zijn, zullen we naar hartelust eten en drinken, lijken de vrolijke gezichten te zeggen. Zoals nu in Belgrado midden in het puin gefeest wordt, was dertig jaar geleden de bevrijdende humor het succesvol verzetmiddel van de bewoners van de volkse Marollenwijk in Brussel tegen de bulldozers van de onteigenende bureaucratie. En als het gevaar geweken is en de vijand verdreven, wordt het feest een bevrijding : het feest van de overwinning, van de arbeiders, van het bier, van het Carnaval... Het zijn de kermissen, de volksbals, de wedstrijden voor amateurzangers...

En als het feest maar al te graag luidruchtig en grof wordt, is het omdat het nog de kracht van het verzet van weleer bezit. Het feest brengt de mensen niet enkel dichter bij elkaar, maar beschaaft ze tegelijk. Het wijdt ze in tot volwassenheid zoals de studenten van Jacques Brei bijvoorbeeld hun achterste aan de notarissen tonen en zo hun verscheurende driften bezweren.

Brussel, hoofdstad van Europa, is ook de hoofdstad van het feestvieren. Het feest begint telkens opnieuw, zoals bijvoorbeeld in september 1830 met een opstand in een park, de uitvinding van een vlag en van een lied om zich erbij aan te sluiten. En dan geeft het feest een ritme aan het land dat maar al te graag herdenkt om zich zo te versterken, zijn grenzen te behouden, zijn volk dat zo heterogeen is samen te brengen. Feesten om de cyclus van de industriële verdrukking te verbreken. Feesten voor de verjaardag van de Onafhankelijkheid en voor de koning, feesten voor een gemeenschappelijke zaak en voor verkiezingen, feesten voor het voetbal of voor het Nieuwe Jaar... Feesten om te feesten.

In België kan het feest niet anders dan tribaal zijn. De straat, het café, het bier en het lied brengen de mensen dichter bij elkaar. Alles wordt uitgelegd bij het [...]


It goes without saying that Belgium loves a party. It is certainly a great way to express one's identity and originality especially when one lives in a small patchwork kingdom with no pretentions to nationhood. Here, stories of the deeds of our founding fathers and their heroic visions are rare; our royal and political history is short. Oh yes, there were dreams of empire, of epic endeavours, ambitions towards cultural and scientific influence and it's true we had our fair share of great men but in the end it's our spirit of rebellion, the overriding urge to crack a joke (in Brussels slang, a zwanze and the one telling the gag - a zwanzeur), the ever-present dose of derision that has always got the upper hand.

Here, to party is a way of standing against the breaking up of our country -those who play together stay together! During dark days celebration is also a form of resistance. Those fat, jolly Flemish that Brueghel painted represent the townspeople and the peasants thumbing their noses at the Spanish [...]