Het zal je dag maar wezen!

Je krijgt een telefoontje van "De Schrijver", met de melding dat zijn geestelijk kind bij de drukker ligt te blaken van gezondheid, en dat hij binnen de kortste keren kopij wil zien voor het voorwoord.

Wat doe je in zo'n geval? Je raakt in paniek! Je krijgt een regelrechte black-out. Je ziet met ontsteltenis een persklaar boek, met vooraan een wit blad, daar waar het voorwoord van de Kultuurraad moest komen! Je beseft plots wat schrijfstress is. Je rijdt met "bedrukt" gemoed naar de drukker. Onder het argwanend oog van de lay-outman doorblader je godbetert klasseermappen met honderden plastieken kaftjes, vol foto's voorzien van met sierlijk handschrift geschreven commentaar. Het embryo van een wit Witte Donderdag-produkt. Je kunt je gaandeweg niet bedwingen om er hier en daar een bekend lijkende foto uit te halen, en wat begeleidende tekst bij te gappen.

En beetje bij beetje raak je in vervoering, kom je in de "mood", kom je tot het besef in wat voor boeiende onderneming je even mee mag spelen, zij het dan om via dit voorwoordje de bijna symbolische, maar goed gemeende morele steun voor dit boek namens de Kultuurraad te verwoorden.

En je raakt ge-boeid, be-geesterd, je vindt een stukje van je eigen "roots" terug in dat boek. Je snuift het 'Ninof van grootvader. Je had er hier en daar al iets van opgeraapt, maar nu zie je ze: de toneelgroepen, de operettes, de ordehandhavers, de symfonie, de oorlog, Berin, wiens huis de Kultuurraad tot het zijne heeft gemaakt, wiens woonkamer de schepen zijn bureau is.

Eén kwartier, beste lezer, is er nodig geweest om mijn afstandelijke houding in de trant van 'iemand schrijft een boek over Ninove, en ik moet hier rap voor de Kultuurraad een voorwoord schrijven' te doen omslaan in laaiend enthousiasme voor dit initiatief, en fierheid om voor zó een boek een voorwoord te mogen schrijven!

En nu zit ik te denken waar die oude fotoboeken van thuis wel kunnen gebleven zijn, want als je eens de sfeer uit dit boek hebt ingeademd, bekijk je ongetwijfeld je eigen vergeelde foto's uit het oude familiealbum met meer interesse en liefde, met meer zin voor het detail.

Met u, Kaffeegieter, snijd ik deze heerlijke "mille feuilles"-taart aan. Dit Ninoofs gebak met koffie. Proef ervan. Gij staat er in. Of uw moeder, of uw grootvader. Of uw wijk van vroeger, waar onderwijl een groot gat is ingekapt, en een straat doorgetrokken. Of uw straatgevel, die gij intussen gezandstraald hebt, voor het oog van de klant. Als de tijd van toen.

Glimlach der herinnering. De tijd van stoeten, processies en harmonieën, van kermissen die kermissen waren, van boogschuttersgilden en wielerkoersen met 100 fr. prijzen. De tijd van vóór de Kultuurraad, maar met echte, spontane cultuur.

Proficiat, Erik, en geef ons nog van dat. Veel geluk, uitgevers van 't Klokzjiël. Durf af en toe nog eens zware risico's nemen, zonder kapitaal, en zonder subsidies, maar met des te meer inzet en geloof in eigen kunnen!