Veerle verzamelde een resem getuigenissen uan oudere mensen, die vertellen over hun schooljeugd in een internaat in de buurt, waar ze een zekere periode hebben doorgebracht, studerend in het ¡trans. We kunnen het ons niet goed voorsteden wat het moet geweest zijn: vertrekkend vanuit een veilig nest in een ‘Vlaams boerendorpje, naar een internaat waar men plots alles in het ¡trans te horen kreeg! Met is dikwijls al erg genoeg dat je van je kleine dorpsschool naar een ‘grote’ school moet gaan, om daar ineens tussen veel onbekende medeleerlingen te zitten, die gelukkig nog je eigen taal spreken. Haat staan dat je ineens in een wereld komt waar de anderen je niet (willen) verstaan, en waar jij de anderen beslist niet begrijpt. Met moet verschrikkelijk geweest zijn, voor de meesten.

Dat gevoel komt dikwijls naar boven in de meeste getuigenissen: de totale vervreemding van een kind tegenover zijn omgeving, omdat men uit het gezin wordt weggerukt en omdat men in een milieu wordt ondergedompeld waar men gewoonweg niets begrijpt. Met zijn soms pakkende getuigenissen, maar waar ook af ten toe de kracht naar boven komt, de humor, de weerstand, enz. van al die jonge mensen (van toen) om er toch nog iets van te maken. ¡Dit in vlotte teksten omzetten is de kracht van de schrijfster ‘Veerle Maebe: je hoort als het ware de getuigen vertellen, terwijl je de teksten leest, je leeft met hen mee, je ziet ze bijna voor jou in hun soms benarde situaties!