Cultuurfilosofen, zoals Oswald Spengler en - in minder pessimistische mate - Arnold Toynbee, hebben sinds lang de onafwendbare teloorgang van onze beschaving voorspeld en de geboorte van nieuwe culturen aan-gekondigd. Over het Avondland hangt een schaduw van ondergang. Een ongebreidelde eigen wil van de mens zelf draagt hiervan de grootste schuld: hij heeft zijn nooit geëvenaarde welvaart voor zovelen niet kunnen beheersen en de krachten die de heropstanding moeten verwezenlijken, dreigen weg te ebben.

Langzaam groeide er een angstpsychose. Het lijkt wel dat wij ons moeilijk kunnen bevrijden uit de gevolgen van een te gemakkelijk opgegane consumptiemaatschappij waarin schier allen meer willen krijgen en minder geven, ongeacht de sociale status, het land of het volk waartoe men behoort. De structuurcrisis van deze tijd is meer een-zaak van de geest waarin wij leven en het maatschappelijk beleid dat wij ondergaan dan van een tekort aan globale materiële welvaart terwijl onze produktie-capaciteit in vele domeinen, stoffelijk en geestelijk, onderbezet is. De mensen, merkte Aldous Huxley schamper en bedroefd op, zullen zich nooit tevreden stellen met weinig in plaats van ongelukkig te zijn met veel.

Ook de Derde Wereld die zich meer en meer tot het dragen van eigen verantwoordelijkheid verheft, komt na de onafhankelijkheidsroes tot de ontnuchterende vaststelling dat met de erkenning van de eigenheid men nog geen werkelijke mensenmaatschappij heeft opgebouwd.

Naast vele andere bedreigingen is er het atoom, het infinitesimale waarover, buiten topspecialisten, het publiek tenslotte zeer weinig weet.

Zo laten hoogstaande lieden bij het beoordelen van onze tijd soms het woord Apocalypse vallen. In de gewone taal duidt dit ‘ondergang’. Maar het woord apoca-lypse heeft een geconsacreerde betekenis. Het is van Griekse afkomst al gaat het begrip terug op een joods-christelijke oorsprong. Het houdt de ‘uiteindelijke’ Godsopenbaring in, die over de ‘Laatste Dingen’, in het Oude Testament, en ook in het sluitboek van het Nieuwe Testament.

Het is dit laatste boek, de Openbaring., naar de traditie door de evangelist Johannes geschreven, dat tot en met de renaissance een grote invloed gehad heeft op de Europese cultuur. De Openbaring van Sint Jan handelt niet alleen over ondergang, maar over de gelukzaligen die hun God zullen zien na de uiteindelijke beproeving. Het is een troostboek voor al de vervolgden die in zijn Woord geloven.