’aime m’asseoir au bord d’un étang ou le long de la rivière qui traverse ma commune, comme l’a fait si souvent mon père après une longue promenade. Le cours d’eau emporte alors mes pensées vers ce passé que nous partagions. Pourquoi est-ce que j'ai eu le bonheur de grandir dans cet environnement ? Comment vivaient mes ancêtres lorsqu’ils se sont installés dans la région ? Comment réagirait mon père en voyant l’évolution qu’a subie le village depuis sa mort, il y a maintenant presque cinquante ans ?

Il m’a appris à aimer les choses simples de la vie. Il ne parlait qu’une seule langue, son dialecte bruxellois, qu’il a transmis à ses enfants. En sa mémoire, le premier récit de cet ouvrage a été traduit en bruxellois. Je préviens toutefois le lecteur qu’il ne faut pas y chercher le parler d’un Bossemans ou d'un Coppenolle. C’est la langue de mon père et par la force des choses aussi la mienne. J’ose croire que beaucoup d’anciens auderghemois la comprendront et voudront s’asseoir avec moi au bord de l’eau.


Ik vind het prettig aan de oever van een vijver te zitten of langs de rivier die door mijn gemeente stroomt, zoals mijn vader zo dikwijls deed na een lange wandeling. Mijn gedachten worden dan meegesleurd door de waterloop. Naar het verleden dat we samen deelden.

Waarom had ik het geluk in deze omgeving op te groeien? Hoe leefden mijn voorouders toen ze in deze streek kwamen wonen? Hoe zou mijn vader reageren tegenover de evolutie van het dorp sinds zijn overlijden, bijna vijftig jaar geleden?

Hij leerde mij van de eenvoudige dingen van het leven te houden, sprak maar één taal, zijn Brussels dialect dat hij aan zijn kinderen doorgaf. Het eerste verhaal van dit werk werd te zijner nagedachtenis in het Brussels vertaald. Ik waarschuw echter de lezer dat hij er niet de taal van een Bossemans of van een Coppenolle moet zoeken. Het is de taal van mijn vader en daarom ook de mijne. Ik hoop dat vele oude Oudergemnaren deze taal zullen begrijpen en naast mij willen zitten aan de oever van het water.