Het gebruik van geneeskruiden heeft de laatste járen een ongekende vlucht genomen. Dat is een verrassende ontwikkeling, die geen enkele wetenschapsman een halve eeuw geleden zou hebben durven voorspellen. Hoewel er in die tijd ook wel deskundigen waren die verder onderzoek naar plantaardige geneesmiddelen wenselijk achtten, verwachtte men toch het meest van reeds ontdekte of nog te ontdekken synthetische middelen. Zelfs toen de ontdekking van de vooral door schimmels voortgebrachte antibiotica, van bloeddruk-verlagende en zelfs van celgroei-remmende stoffen in planten de belangstelling voor de plant als bron voor geneesmiddelen deed opleven, gold die interesse toch vooral de plant als leverancier van grondstoffen voor de geneesmiddelenindustrie of als natuurlijke bereider van bepaalde werkzame stoffen, en niet de plant als zodanig.
Van die houding zijn velen teruggekomen. Hoewel het moderne synthetische geneesmiddel ook grote voordelen kan hebben door zijn sterkere en meer gerichte werking, brengt juist deze werking in een aantal gevallen ook bijverschijnselen mee die velen ertoe hebben gebracht hun heil weer bij het oude vertrouwde geneeskruid te zoeken.
De moderne fytotherapie is echter niet meer de traditionele kruidengenees-kunde van weleer, die enkel gebaseerd was op de ervaringen die in de loop van vele generaties met geneeskrachtige planten waren opgedaan. Tegenwoordig weten wij van de meeste geneeskruiden ook waardoor ze de werking hebben die onze voorouders eraan toeschreven: met andere woorden, we kunnen in deze planten de aanwezigheid vaststellen van de werkzame stoffen die voor de reeds lang uit de praktijk bekende geneeskrachtige werking van de planten in kwestie verantwoordelijk zijn. Waar men de aanwezigheid van zulke stoffen (nog) niet heeft kunnen aantonen, mag men niet direct de conclusie trekken dat de plant de eraan toegeschreven werking niet bezit; nader onderzoek is nodig. Aan de andere kant zijn natuurlijk ook lang niet alle toepassingen die men vroeger aan planten heeft gegeven, waarde vol.

In dit boek is geprobeerd werkelijkheid en fantasie van elkaar te scheiden. Wel zijn veel van de oude toepassingen wegens hun curiositeit beschreven, om te laten zien hoe onze voorouders ertoe kwamen de plant in kwestie als geneesmiddel te gaan gebruiken. Lange tijd hebben ze dat o.m. op grond van de zgn. signatuurleer gedaan aan de hand van de uiterlijke kenmerken van de planten, de kleur van de bloem of van het melksap, de stekeligheid of de knobbelstructuur van de onderaardse delen.

Bij het gebruik van geneeskruiden kan men zich afvragen of de werking van de gehele plant wel dezelfde is als die van het werkzame bestanddeel waarvan men profijt wil trekken. Deze vraag is niet voor alle planten op dezelfde manier te beantwoorden. Wel is in een aantal gevallen, bij voorbeeld bij de planten met hartglycosiden, gebleken dat de werking van het bestanddeel waarvoor deze planten worden gebruikt, wordt bevorderd door de aanwezigheid van andere stoffen in de plant, die op zichzelf niet het gewenste effect hebben. Vandaar dat men in die gevallen aan het gehele kruid — al dan niet in een volgens moderne methoden bereid extract — de voorkeur geeft boven het zuivere werkzame bestanddeel. Bij de recepten in dit boek is ernaar gestreefd de meest doeltreffende bereidingswijze van de plantaardige geneesmiddelen zoveel mogelijk te benaderen.

Deze Gids voor geneeskrachtige planten is bedoeld als een complete handleiding voor diegenen die van de kruidengeneeskunde gebruik willen maken. Men vindt er dan ook alles in wat men weten moet om het juiste [...]