Van 17 april tot 19 oktober 1958 vindt in Brussel de laatste door België georganiseerde wereldtentoonstelling plaats. Ongeveer 18 miljoen bezoekers kuieren er door de lanen en nemen een kijkje in de paviljoenen van deze tijdelijke stad. De oude droom van een ideale wereld waarin vooruitgang en broederlijkheid tussen de volkeren de hele mensheid vrede en welvaart brengen, lijkt opeens werkelijkheid geworden.

Dit boek spitst zich toe op de verschillende hoofdrolspelers en deelnemers van de Expo en wil de lezer aan de hand van deze spectaculaire manifestatie een beeld schetsen van de Belgische geschiedenis in de late járen 50. Tegelijk wil het aantonen hoe deze gigantische onderneming als politiek, economisch, sociaal en cultureel evenement een getuige is van zijn tijd. De Expo weerspiegelt de traditionele sociale verhoudingen tussen de generaties, tussen man en vrouw, tussen kolonisator en kolonies. Toch is ze tevens een afspiegeling van de veranderende maatschappij en de economische, technologische en stedenbouwkundige moderniteit die de welvaart van de Golden sixties aankondigt. Op subtiele of grootse wijze toont deze tentoonstelling dat de voedingsbodem voor de járen 60 al gelegd is aan het einde van de járen 50. Ze maakt duidelijk dat er een mentaliteitsverandering op til is die een paar jaar later een einde zal maken aan allerlei zekerheden en conventies die nog springlevend zijn wanneer België in 1958 het einde van de oorlogsontberingen viert.