Elk mens benadert de wereld volgens eigen geaardheid, maar oeverloos toevallig kan een warmte opengloeien of een ontzetting losbreken. Een zalige zon, een huiverige avond, de sequentie van de dagen, de dichtheid van de schaduwen, de andere en zijn problemen, de voorwerpen en hun dimensie verlenen steun of botsen tegen elkaar aan. Naderhand zullen de wisselvalligheden van het leven de kaarten schudden. Dan moet kennis opgedaan worden, allereerst door school te lopen, dan komen de verkeersregels aan de beurt, het knarsen van de uren, de voetangels van het éénrichtingsverkeer, de redenering, de voorschriften en de duizend andere, onontbeerlijke leestekens om niet te verdwalen of om niet aangereden te worden.

Precies zoals het leven bouwt de stad haar eisen op, waarbij jammer genoeg, het goede recht menigmaal in het gedrang wordt gebracht. Verplichtingen maar ook gewoonten, bezienswaardigheden maar ook omwegen, opwellingen, verrassingen, milde of ongelukkige voorvallen, de gunstige ontmoeting of het doodlopend pad, het plein of de enge doorgang zijn de dagelijkse mijlpalen, immer vernieuwd en verschillend voor elk individu. Het tempo verscherpt, de geest dringt aan het lichaam keus en koers op, maar soms ontsnapt het hart aan alle dwang en volgt een andere helling.

Het gaat er niet om rede tegenover dwaasheid te stellen, noch zebrapad tegenover hazenpad. De routine stop zetten, het ritme van de looppas breken, een flinke teug frisse lucht happen, aan de verbeelding de tijd laten om zich te stofferen, zijn zoveel bewijzen van morele gezondheid. De stad is niet alleen maar steen, asfalt, beton, ijzer, beton, asfalt, staal, muur, asfalt, beton. De stad heeft haar verleden ; zij is vol mensenlevens, verwachtingen, vreugden, kreten, tranen, haar hart slaat op de maat van eertijds, van gisteren, van heden, van morgen en van nog veel verder dan gij en ik.