De krant Sportwereld heb ik eigenlijk ontdekt via een boek. Toen ik een jaar of tien was, misschien twaalf, las ik de verhalen van Karei Van Wijnendaele over de Tour de France in Mensen, dingen uit de Ronde van Frankrijk. Ik vond het boek bij mijn grootouders, die een café-duivenlokaal hadden in Betekom, in het Hageland. Ik verslond heten las het herhaaldelijk opnieuw.

Karei Van Wijnendaele, een pseudoniem van Karei Steyaert, was de vader van de sportjournalistiek in Vlaanderen, en zeker van de wielersport. Sportwereld was tot 1939 een aparte krant, maar ik heb ze altijd als een deel van Het Nieuwsblad gekend.

Sport behoort nu ook tot de economie en is op die manier geglobali-seerd. Het is echter begonnen als stuk heroïek, zeker de wielrennerij.

Om rond Frankrijkte rijden moest je een held zijn, en al helemaal meer dan honderd jaargeleden. De coureurs waren kampioenen die het onmogelijke aandurfden.

De Ronde van Vlaanderen is inmiddels uitgegroeid tot een deel van ons cultureel erfgoed. De ‘heuvels’ werden bergen en sterke beklimmingen een ‘muur’. Het verleden is niet dood, het is pas begonnen.

Sport laat ondanks het geldgewin toch nog mensen dromen en zich identificeren met iets wat hen te boven gaat. Sport kan eveneens veel verbondenheid onder mensen teweegbrengen. Een krant moet dat gevoel doorgeven. Zij heeft niet de magie van de beelden en van liveverslaggeving, maarze moet de spanningen de sfeer errond oproepen, zodat wij lezers zelfs zonder iets gezien of gehoord te hebben kunnen meeleven.

Sport in een krant is er ook voor nieuws uit de lagere voetbalregionen of voor de koersen van beginnelingen, in het kleinste dorp. Mijn grootvader noemde zich een ‘sportman’ omdat hij een sportkrant las. Voorde rest heb ik geen weet van enige sportactiviteit van zijnentwege.

Nog altijd grijp ik in een krant snel naar de sportpagina’s en naar de bijlage Sportwereld. Het is een ritueel. Meer nog, ik kan niet zonder. Ook al erger ik mij soms aan de wereld van de sport, ook al ben ik ontgoocheld over bijvoorbeeld dopinggebruik, toch behoort sport tot mijn leefwereld.

Ik leef mee met Anderlecht, met de Rode Duivels en met onze wielrenners maarevengoed met Kim.Tia en andere Belgen die zich inspannen en het goed doen. Zij zijn een beetje van [bij] ons. Zonder supporters bestaat er immers geen sport. Ik ben een supporter.